Doorgaan met het lezen van “Vergeef ons onze schulden?”

Het is druk in de coupé waar ik instap. Ik vind nog net een plekje en plof neer. Even uitpuffen na een lange dag. Het is warm en om me heen wordt druk gepraat. Mijn overbuurman overlegt over de boodschappen terwijl mijn buurvrouw een zakelijk gesprek probeert af te handelen. Achter me rinkelt een telefoon en voor me klinkt een popliedje uit een speaker. Mijn ogen flitsen heen en weer. Geritsel. Een maaltijdsalade? Ergens ruik ik ook een frietje. Ik doe mijn ogen dicht en probeer me op mijn ademhaling te concentreren. Zoveel mensen, zoveel indrukken. Mag dat filter even aan, alsjeblieft?  Doorgaan met het lezen van “All the feels”

“Het is toch vreemd eigenlijk, hoe erg wij bezig zijn met het telkens maar verlengen van ons leven, het niet oud willen worden, het negeren van onze sterfelijkheid…” Ik ben heel benieuwd hoe de zin verder gaat, maar moet mijn gesprekspartner onderbreken met een hartgrondig “AU!”. Hij laat zich daardoor niet van de wijs brengen en we praten verder over de zin en de onzin van het leven. Een halfuurtje filosoferen bij de fysiotherapeut: een goed begin van de week. Sterker nog, een vonkje.  Doorgaan met het lezen van “Vonkjes (of: goede gesprekken op onverwachte plekken)”

Ik wil(de) altijd het braafste meisje van de klas zijn. Toch zei een basisschooljuf op de ouderavond: “Soms luistert ze echt niet.” Verbazing bij mijn ouders. Haar uitleg riep wel herkenning op: “Dan heeft ze haar taak al af en zit ze te lezen. Dan kan de bel gaan, de hele klas naar buiten stormen en ik drie keer zeggen dat het tijd voor pauze is. Maar ze hóórt het gewoon niet, verdiept in haar boek. Daar kan ik dan niet boos om worden…”
Het klopt. Ik kon als kind verdwijnen in boeken, wegdromend naar andere werelden en avonturen die niet de mijne waren. Mijzelf verl(i)ezen als toen lukt me nog maar zelden. Toch fascineren verhalen in allerlei soorten en maten me nog altijd. Doorgaan met het lezen van “Op verhaal komen”

Met de kerstdagen net achter de rug komt Oud en Nieuw al snel dichtbij. Zoals elk jaar ga ik daar een beetje melancholisch van mijmeren: wat heeft 2016 gebracht aan mooie en minder mooie dingen? Wat zou 2017 brengen, waar droom ik over als ik aan het komende jaar denk? Daarbij hou ik wel van cliché-gedachten (bijvoorbeeld op tegeltjes), vooral als ik ze op verrassende plekken tegenkom. In het circus, bijvoorbeeld. Doorgaan met het lezen van “Een lesje circus”

“Niets zo charmant als een spreuk aan de wand.” Truer words were never spoken, en dat dan ook nog door mijn favoriete komiek, Herman Finkers.
Een blog over clichés (al dan niet op de muur), zingen en goede oneliners uit een Frans klooster.  Doorgaan met het lezen van “Tegeltjeswijsheid”

Volgende week ben ik dood. We schrijven het jaar 2010: ik ben net terug van een jaartje buitenland, eerstejaarsstudente en in een gezellig studentenhuis gaan wonen. Overdag studeer ik, maak ik vrienden en lol met huisgenoten. ’s Avonds zit ik op m’n kamer en plak ik foto’s in een album. Een mooi aandenken voor wie er achterblijven, want ik heb nog precies een week te leven. Doorgaan met het lezen van “Het laatje van de hoop”

“Hoe doe jij eigenlijk aan uitrusten?” Ik heb een hekel aan die vraag. Simpelweg omdat ik ervan hou het goede antwoord te kunnen geven. Of in ieder geval een antwoord. Maar deze vraag laat me meestal behoorlijk met m’n mond vol tanden staan. Doorgaan met het lezen van “Time-out”

Als het goed is, verzin je eerst je verhaal/artikel/vul-maar-in, en geef je er uiteindelijk een passende titel aan. Tenminste, dat leerde iemand mij ooit. Het heeft niet mogen baten: of het nu gaat om een paper of een blog, eigenlijk is de titel er altijd eerst bij mij. Zo ook nu. Eerst kwam Marie’s Crisis, toen de blog: over (preek)angsten, zingen in een homokroeg en als een pinguïn durven springen.  Doorgaan met het lezen van “Marie’s Crisis”