Leren verliezen

Het is nog donker als de wekker gaat. 6:00, zeggen de oplichtende cijfers mij. Buiten kwetteren de vogels al vrolijk, een stuk fitter dan ik me op dit moment voel. Maandagmorgen, waarom moet het zo vroeg? Ik trek de dekens nog even stevig om me heen. Net als ik weer lekker wegdoezel, schiet me te binnen: ik moet over een uur in de kerk zijn. En het is niet eens zondag…

In de Veertigdagentijd, de tijd op weg naar Pasen, is er in de Janskerk in Utrecht elke maandagochtend een ochtendgebed. Vorige week mocht ik daarin voorgaan, samen met een van onze pastores. Best een uitdaging, en niet alleen vanwege het vroege tijdstip.

Veertig dagen (stiekem een paar meer) zijn we onderweg richting Pasen. Het wordt lichter, het wordt lente, nieuw leven ontluikt overal. Maar ik ben nog in winterslaap, althans, zo voelt het af en toe. Ik vind het te vroeg. Te vroeg voor lente, te vroeg voor licht. Heb ik op dit moment wel iets te zeggen over Gods liefde en trouw? Wil ik dat, kan ik dat?

Het is een nieuwe uitdaging: voorgaan als je ’t zelf even niet weet. En dan ontdekken dat je soms boven je eigen grenzen uitgetild wordt. Soms, even.

Graag deel ik met jullie de overweging van vorige week bij het ochtendgebed – op weg naar Pasen, met alle mitsen en maren die daar bij kunnen horen. Iets met los laten, met het soms ook even niet hoeven weten. Op jouw eigen manier. Zoiets.

Meditatie bij ochtendgebed Janskerk
Maandag 5 maart 2018
Tekst: Deuteronomium 7: 6b.8-9

^6(b) U bent door hem ​uitgekozen​ om, anders dan alle andere volken op aarde, zijn kostbaar bezit te zijn.
⁸ … omdat hij u liefhad en zich wilde houden aan wat hij uw voorouders onder ede had beloofd, heeft de HEER u met sterke hand bevrijd uit de slavernij, uit de macht van de ​farao, de ​koning​ van Egypte.
⁹Besef dus goed: alleen de HEER, uw God, is God en hij houdt woord; hij komt zijn beloften na en is trouw aan ieder die hem liefheeft en die doet wat hij gebiedt, tot in het duizendste ​geslacht. 

Het zijn maar weinig regels die we net uit het Bijbelboek Deuteronomium hoorden. Een paar regels maar… maar er staat een boel in.

 God is: … liefhebbend… sterk… Verlosser… trouw… de God van het verbond… barmhartig. Dat is nogal wat!

En wie heel scherp gekeken heeft (zo vroeg op de ochtend…), heeft gezien dat we écht een klein stuk tekst gelezen hebben. Het rooster uit de traditie die we vanmorgen volgen, schrijft voor: vers 6b, en vers 8-9.

Nieuwsgierig als ik ben, ging ik in mijn voorbereiding meteen even kijken wat er dan in vers 7 staat, dat ‘er tussen uit geknipt’ is. Daar staat: “Het is niet omdat u talrijker was dan de andere volken dat hij u lief kreeg en ​uitkoos​ – u was het kleinste van allemaal!”
En dan gaat het in vers 8 verder met, “Omdat God u liefhad…”

Het was juist dat ‘stille’ vers, het vers dat we niet lazen, dat me raakte.
Juist nu, juist in de Veertigdagentijd, al drie weken onderweg naar Pasen.

God koos niet voor het volk Israël omdat het zo groot en zo geweldig was, maar ‘gewoon’, omdat de EEUWIGE het liefhad.

Dit vers, deze verzen zeggen mij: het gaat niet om verdienste, het gaat niet om wat je allemaal oh-zo-geweldig kunt, hoe goed of groot en sterk je bent.

Dat bevrijdt. Het bevrijdt van het al-maar moeten, van alles onder controle willen houden, het bevrijdt van steeds maar zo druk-druk-druk.

Dat betekent ook: durven loslaten. Loslaten, zodat er ruimte ontstaat. Adem-ruimte, ruimte waar het licht kan komen.
Ruimte voor verbinding met jezelf, met de ander, met God.

Om die bevrijding, om die ruimte bid ik deze Veertigdagentijd, met een gebed dat ik graag met jullie deel:

God, leer me verliezen.
Dat ik niet krampachtig vasthoud,
Maar vertrouwen heb
dat wat me gegeven wordt
steeds weer op nieuwe manieren in mijn handen gelegd wordt.
Ook als er dingen veranderen.

Amen: dat het zo mag worden.