Het is druk in de coupé waar ik instap. Ik vind nog net een plekje en plof neer. Even uitpuffen na een lange dag. Het is warm en om me heen wordt druk gepraat. Mijn overbuurman overlegt over de boodschappen terwijl mijn buurvrouw een zakelijk gesprek probeert af te handelen. Achter me rinkelt een telefoon en voor me klinkt een popliedje uit een speaker. Mijn ogen flitsen heen en weer. Geritsel. Een maaltijdsalade? Ergens ruik ik ook een frietje. Ik doe mijn ogen dicht en probeer me op mijn ademhaling te concentreren. Zoveel mensen, zoveel indrukken. Mag dat filter even aan, alsjeblieft?
Als je me vraagt of ik eerder een rationeel of een emotioneel persoon ben, zal ik altijd geneigd zijn om “rationeel” te antwoorden. Want emoties, allemaal leuk en aardig, maar die moet je op z’n minst rationeel kunnen onderbouwen en verantwoorden. Toch?
Het rottige daarbij is dat ik mijn emoties 90% van de tijd niet kan verklaren of onderbouwen (en eerlijk gezegd is al dat genavelstaar ook knap irritant, af en toe). Niet verklaarbaar = niet voelbaar, was heel lang mijn strategie. Wat geen goede reden had, dat moest er maar niet zijn.
Maar dan ga je theologie studeren, ontmoet je de vrouw met wie je zult trouwen en begin je te merken dat contact met mensen zo veel mooier en dieper kan zijn als je een beetje kunt delen wat er in je omgaat. En dat het maar héél zelden voorkomt dat iemand zegt: “Nou ja zeg, dat is ráár!”, in plaats van, “Goh ja, dat herken ik wel…”
Toch maken ze me nog regelmatig zenuwachtig, die gevoelens van mij. Het zijn er zo véél. Soms overspoelen ze me en in het verleden werd het leven daar soms best moeilijk van. Donker, ook. Eenzaam. Of had dat meer te maken met het niet durven delen van gevoelens? Iemand zei me ooit: “Verdriet, woede, blijdschap – dat hoort allemaal bij het leven. Dat allemaal voelen is vermoeiend, maar betekent ook dat je lééft. Dat je gevoel stroomt. Depressie is het tegenovergestelde daarvan: dat is het tot stilstand komen van die rivier, het stollen van gevoel.”
In mijn onlangs afgeronde scriptie sprak ik over het belang van heelheid van de mens, van heelwording, van worden zoals God ons bedoeld heeft. Naar Zijn/Haar gelijkenis. Wat dat dan betekent? Als ik het wist, schreef ik er een blog over. Of een boek. Maar voor mij heeft het in ieder geval te maken met een samengaan van gevoel en emotie. Het betekent nóch continu achter al je gevoelens aanvliegen, nóch de wereld altijd alleen maar rationeel benaderen. Het betekent een stukje ‘oké zijn met wie en hoe je bent’, hoe cliché dat ook mag klinken. Voor mij betekent dat ook: accepteren dat soms alles ongefilterd binnenkomt, zeker als ik moe ben. En dat ik dingen vaker eng vind dan ik zou willen. En dat gewoon zijn, het léven met al haar facetten, me soms zo idioot veel energie kost. Omdat er zo veel te voelen en te beleven is.
Als je deze blog begon te lezen omdat je bepaalde dingen herkent, en hoopt op een succesvolle oplossing: helaas. Kom over een jaartje of 5 maar terug. Of 50. Want die oplossing, die heb ik niet voor je – en eerlijk gezegd betwijfel ik of ik die ooit zal hebben, en of ik ‘m überhaupt nog wel zo hard zoek. Want misschien, heel misschien, is het wel oké zoals het is.
Die gevoeligheid betekent namelijk ook dat ik vrij goed ‘tussen de regels door’ kan luisteren – best handig in pastorale gesprekken. En dat ik het fantastisch vind als mensen durven delen wat er écht in ze omgaat. Dat ik daar zo veel energie van krijg. Dat ik het telkens weer bijzonder vind om een stukje echt contact met mensen te ervaren, of ik ze nu al jaren ken of pas ontmoet heb.
Het betekent ook lef hebben. De lef om te voelen wat je voelt, en de lef om daar af en toe naar te luisteren. De lef om dat af en toe te delen, hoe belachelijk je dat wat je voelt zelf ook vindt.
En omdat een blogje over ‘all the feels’ niet compleet is zonder een bijpassend liedje, sluiten we af met Idina Menzel, mijn favoriet uit o.a. Wicked en RENT (speaking of veel gevoelens: daar zijn musicals echt fan-tas-tisch voor!).
And I might still cry
And I might still bleed
These thorns in my side
This heart on my sleeve
And lightening may strike
This ground at my feet
And I might still crash
But I still believe
This is the moment I stand here all alone
With everything I have inside, everything I own
I might be afraid
But it’s my turn to be brave
domineemc.nl 