Lief klein katertje

“Zo, ben je weer een beetje bijgekomen?” Terwijl ik knik, doe ik mijn zonnebril af om mijn gesprekspartner fatsoenlijk aan te kunnen kijken. Onmiddellijk moet ik mijn ogen dichtknijpen tegen de felle zon. Hup, bril weer op. We maken een beleefd kletspraatje, maar het gesprek gaat een beetje langs me heen. Ik voel een lichte hoofdpijn opkomen. Waarom rijden de auto’s zo hard hier? En kunnen die vogels ook wat zachter hun longen uit hun lijfjes tjilpen? Het lijkt wel alsof de wereld vandaag he-le-maal ongefilterd binnenkomt. Wat is er toch aan de hand met me?
Dan dringt het tot me door. Oh, ja: dit is de klooster-kater. 

Fysiek vind ik de klooster-kater wel wat vergelijkbaar met een kater die je overhoudt aan nachten met meer wijn dan slaap. Een beetje moe, een beetje hoofdpijn, algehele hangerigheid: het hoort erbij. Maar anders dan bij een drank-kater weet ik dat een klooster-kater beter wordt met wat schrijfwerk. Er borrelt een blogje naar boven. Vooruit dan maar. Maar… eerst koffie!

De eerste keer dat ik naar de oecumenische kloostergemeenschap van Taizé ging, was ik zestien. De week maakte veel indruk op me met alle gebeden, de ontmoetingen met allerlei verschillende mensen en de enorm open sfeer die er hangt. Eenmaal weer thuis duurde het zeker een week voordat ik weer een beetje ‘geland’ was. Het ‘gewone leven’ leek ineens heel anders en het duurde een tijdje voordat ik besefte dat ik het misschien zelf wel was die veranderd was.

In een eerdere blog (over een soortgelijk gevoel na de Pastorale Training) schreef ik:

Wie wel eens in Taizé geweest is, is misschien bekend met het fenomeen van de “Taizé-kater,” een periode van een aantal dagen tot ongeveer een week waarin je moeite hebt weer te landen in de ‘echte’ wereld en weer in het normale, hectische ritme van alledag mee te hollen. Een gevoel van gemis maakt wezenlijk onderdeel uit van de Taizé-kater: het missen van het fijne ritme, de mooie diensten, de verbinding met mensen van over de hele wereld. Het missen van nabijheid, van echte connectie met mensen en misschien ook met God. Als ik een Taizé-kater heb, eet ik mijn eten het liefst uit een kommetje (uiteraard alleen met een lepel), doe ik ’s ochtends chocola op brood en zing ik de hele dag door Taizé-liederen.

De klooster-kater is dit keer anders dan normaal. Het is een lief, klein katertje. In de meivakantie was ik op een voor mij nieuwe manier in Taizé: als begeleider van een groepje mensen uit mijn stagegemeente. Lekker gevarieerd qua leeftijd gingen we op pad: 4 mensen in Taizé-leeftijdscategorie van 15-16, 2 van 17-29 en 1 van 30+. Geen van hen was eerder in Taizé geweest en vooraf vonden we dat allemaal wat spannend: hoe zouden ze het gaan vinden? Hoe zouden we het hebben met elkaar deze week?

De spanning bleek ongegrond. Want hoewel een zekere mate van idealisering achteraf ook een belangrijk onderdeel is van de Taizé-kater (“De héle week was he-le-maal geweldig!”, even vergetend dat je toch ook wel erg moe werd/nat regende/etc.), kan ik oprecht zeggen dat we het heel goed gehad hebben. We leerden elkaar en anderen (beter) kennen, er werd samen gebeden, gezongen en gepoetst. Drie keer per dag naar de kerk bleek minder heftig dan vooraf gedacht (“Deze diensten zijn niet zo saai, er zit tenminste geen preek in!”… goed om te onthouden als dominee-in-spé 😉 ), de douches waren hartstikke warm (halleluja!) en het eten viel best mee.

Er gebeurt iets, in zo’n week. Die openheid die mij tien jaar geleden raakte, is er nog. En deze keer raakte mij vooral de openheid die ik zag ontstaan bij ‘mijn’ groep, in hun eerste kennismaking met deze bijzondere plek. Drukte, school en smartphones waren even naar de achtergrond – zo ontstond adem-ruimte en ruimte voor de a/Ander. Ruimte voor verbinding en kwetsbaarheid, en voor lol en spel.

Als begeleider van een ‘small group’ van 15/16-jarigen uit Frankrijk, Zwitserland en Nederland was ik enorm onder de indruk van de verhalen die gedeeld werden: weer die openheid. Niet bang zijn om over je twijfels te praten met elkaar. Niet bang om plees te poetsen én niet bang om een uur meditatief stil te zijn (“Ik vond dit de mooiste ervaring van de week!”).

Zo ontmoette ik deze week veel nieuwe mensen en kwam ik ook gezellig veel bekenden tegen. Er was vrolijk weerzien, bijpraten en (beter) leren kennen. Er waren bijzondere momenten en tranen en een hemel met eindeloos veel sterren. Er was kwetsbaarheid en dichtbij mogen komen, nabij mogen zijn. En er was gezelligheid in Oyak en wijntjes uit papieren bekertjes. Er was veel. Het was veel. En het was goed.

Ik ben geraakt en geïnspireerd en een dankbaar mens. Dankbaar en moe, dat wel. Het lieve, kleine katertje werkt nog een beetje na. Dus zet ik maar weer een Taizé-muziekje op en doe ik nog wat chocola op brood. Mmm.