Binnenstebuiten

Een korte stilte. Insert begripvolle blik en een voorzichtige glimlach. “Hmhm… En wat doet dat gevoel met jou?” Zo’n zinnetje, “even lekker Rogeriaans doen,” “ont-maden”, “pastoraal hummen” – de Pastorale training brengt een heel eigen jargon met zich mee. En dat is maar goed ook, want ik heb er verder verbazingwekkend weinig woorden voor. Nogal onhandig voor iets waar je een blog over wilt schrijven. 
Disclaimer vooraf: Ik heb een hekel aan clichés (had ik dat niet al ergens gezegd?) maar hoe minder woorden ik zelf ter beschikking heb, hoe vaker ik ze gebruik. Je bent gewaarschuwd. 

Wie wel eens in Taizé geweest is, is misschien bekend met het fenomeen van de “Taizé-kater,” een periode van een aantal dagen tot ongeveer een week waarin je moeite hebt weer te landen in de ‘echte’ wereld en weer in het normale, hectische ritme van alledag mee te hollen. Een gevoel van gemis maakt wezenlijk onderdeel uit van de Taizé-kater: het missen van het fijne ritme, de mooie diensten, de verbinding met mensen van over de hele wereld. Het missen van nabijheid, van echte connectie met mensen en misschien ook met God. Als ik een Taizé-kater heb, eet ik mijn eten het liefst uit een kommetje (uiteraard alleen met een lepel), doe ik ’s ochtends chocola op brood en zing ik de hele dag door Taizé-liederen. Dat helpt, een beetje. Aan deze kater ben ik inmiddels wel gewend – maar wat doe je met een pastorale-training-kater?

Gedurende een kleine anderhalve maand zijn we het vak van het pastoraat vol ingedoken. We hebben allemaal op onze leerplekken gesprekken gevoerd, makkelijke en moeilijke. We hebben onszelf, elkaar en onze gesprekken tot in de puntjes geanalyseerd, en uiteraard ons analyseren ook weer geanalyseerd. Reflecteren kun je leren: reken maar!
We hebben gelachen en gehuild, hebben angst, boosheid, frustraties en verdriet met elkaar gedeeld. We hebben gebotst, geschuurd, verbonden, verdiept. En nu zijn we ineens klaar. Oh.

Nou ja, wat heet: de training is klaar. De gesprekken zijn gevoerd, verslagen zijn geschreven, de seminarie-dagen zijn voorbij. Maar de radertjes die in mij aan het werk gezet zijn, draaien nog op volle toeren door. Ik voel me door elkaar geschud.  Binnenstebuiten gehaald, zoals BLØF zingt.

Verander me, beweeg me
Neem mijn hoofd in handen
Breng het binnenste buiten
Het buitenste binnen
En laat het drogen in de wind
– BLØF

Toen ik aan de training begon, wist ik niet of dat zo’n goed idee was. Zou ik wat er van me gevraagd werd, op kunnen brengen? Zou ik mezelf echt durven laten zien, ook met de kanten die ik zelf niet zo kan waarderen?

Ik las het verhaal van Abraham maar weer eens. Hoe hij op weg gaat, vastberaden maar ook met twijfels. Ik mediteerde dagelijks met een schilderij van Sieger Köder en een daarbij geschreven gebed. God die Abram naar buiten roept, hem Zijn belofte laat zien aan de hand van de sterren (Genesis 15:5).  “In der Nacht lässt du die Sterne hervortreten, den Leitstern der den Weg zeigt,” luidt een deel van het gebed dat ik dagelijks las. Een ster in de nacht, die de weg wijst. Laat de ervaring van de Pastorale training nou net dat geweest zijn (ahum… ik had je toch gewaarschuwd voor clichés?!).

Want het bleek te kunnen, ik bleek het te kunnen: pastorale gesprekken voeren, reflecteren, af en toe m’n mond opentrekken in een VGG (voor de niet-ingewijden: een vrij groepsgesprek, wat een fenomeen op zich is – stof zat voor nog een blog ooit). En m’n hart, na veel aarzeling en gedoe, opengooien. Niet omdat het moet, maar omdat ik het helemaal diep van binnen wil . Niet omdat ik moet, maar omdat ik wil delen wat er in me om gaat. Niet omdat iemand het van me vraagt, maar omdat ik me niet meer alleen wil voelen.
En ja hoor, er volgt een “Trudy, het werkt!”-moment: echt praten blijkt helemaal niet zo eng. En het is ontzettend helend.

Ik hou van al die dingen
Die ik zie als ik goed kijk
Ze laten me iets anders zien
Je bent niet zoals je lijkt

Ik raak eraan gehecht
Ik zie ze van opzij
Ze veranderen jou en ze veranderen mij
Ze maken je echt
Veelzeggend en fel
Ze zijn je verhaal aan mij verteld

Je raakt me vol in het gezicht
En vol in het hart
Je zet me in het volle licht
Van de dag

Wat heb ik genoten van de verbinding, van de uitdaging, van het ‘dit met elkaar mee mogen maken.’ Van het lachen en het huilen samen. Van het raken en geraakt mogen worden, van het in het licht zetten en in het licht gezet worden. Van het mogen zien en gezien mogen worden. “Ik hou van al die dingen die ik zie als ik goed kijk” – ja!

Door elkaar geschud, geraakt, een beetje binnenstebuiten mogen we verder. En gelukkig hoeft dat niet alleen, maar mag het samen met de a/Ander. Die gedachte helpt wel als anti-katermiddel – en misschien moet ik toch ook die chocola op brood maar proberen.