Tegeltjeswijsheid

“Niets zo charmant als een spreuk aan de wand.” Truer words were never spoken, en dat dan ook nog door mijn favoriete komiek, Herman Finkers.
Een blog over clichés (al dan niet op de muur), zingen en goede oneliners uit een Frans klooster. 

Tegeltjeswijsheden en ik – dat is wel een ding. Het is een soort guilty pleasure, denk ik. Niet dat ons hele huis vol met wijze tegels hangt (m’n vrouw ziet me aankomen!). Maar een goede oneliner, een rake tekst, een to-the-point gedichtje, daar kun je bij mij wel mee aankomen.

Zo genoot ik afgelopen jaar van de kleine Flow-kalender, met een spreuk, recept of tip voor elke dag. Sommige uitspraken zijn te cliché voor woorden, maar tref mij ermee op het juiste moment en hop, een schot in de roos! Stiekem hou ik wel van een beetje corny op z’n tijd.

Ook de muur bij mijn bureau wordt regelmatig met kaarten en teksten versierd. Ik kijk graag tegen een schommelend kuiken aan dat me vertelt niet te stressen. En om een olifant die danst op een koord en me zegt dat God alles onder controle heeft, moet ik elke keer weer even lachen.
Er hangt ook al een poos een echt tegeltje boven het bureau. “Zonder chaos geen schepping”, vertelt het mij telkens in felroze kleuren. Een hele geruststelling als ik weer eens tussen alle papieren, boeken en andere zooi nét die ene Bijbel of nét dat ene blaadje zoek.

Een andere favoriete plek waar ik wijsheden opdoe die niet op tegeltjes zouden misstaan, is de gemeenschap van Taizé in Frankrijk. Naar deze internationale christelijke oecumenische kloostergemeenschap (wat een mond vol – dat past dan weer niet op een tegeltje!) ga ik graag, ’s zomers of juist in de winter als het rustig is. Het zijn weken van bezinning, veel zingen en mooie gesprekken. De broeders geven bijbel-introducties en workshops: een ideale vindplaats voor wat tegeltjeswijsheid.

Iedereen die wel eens in Taizé geweest is, snapt hoe to-the-point het antwoord van de broeder was die ik bij mijn eerste bezoek vroeg hoe deze gemeenschap het nu voor elkaar krijgt om een geméénschap te zijn: “The community of Taizé is built on love and cookies.”

De laatste tijd moet ik ook vaak denken aan wat een broeder ooit vertelde over het verband tussen ademhalen en zingen (wat je erg veel doet in de kerkdiensten in Taizé).
Zingen: iets wat ik erg graag doe onder de douche of bij de afwas, maar bij voorkeur zonder andere mensen erbij. Toch gaat dat op den duur vervelen, dus besloot ik een gok te wagen en een project met het Vocaal Theologen Ensemble (VTE) mee te zingen. Doodeng. En toch: geweldig. Een paar weken lang christmas carols en prachtige koorstukken in mijn hoofd, en het mantra van de broeder: “Praising means breathing better. If you don’t breathe right, you cannot sing.”

Gewoon blijven ademhalen. En zingen. En in het moment zijn: “Don’t think about the past or future too much. Just be for a while. You can’t breathe in the past of in the future, only in the present.”

Het project met het VTE is inmiddels al weer afgelopen, maar de muziek klinkt nog door het huis: John Rutter en allerlei versies van Festivals of Lessons and Carols zijn goed vertegenwoordigd op Spotify.

Ik luister, en zie in gedachten een tegeltje met de woorden van de broeder uit Taizé hangen. Ik zing mee. Adem in, adem uit.