Marie’s Crisis

Als het goed is, verzin je eerst je verhaal/artikel/vul-maar-in, en geef je er uiteindelijk een passende titel aan. Tenminste, dat leerde iemand mij ooit. Het heeft niet mogen baten: of het nu gaat om een paper of een blog, eigenlijk is de titel er altijd eerst bij mij. Zo ook nu. Eerst kwam Marie’s Crisis, toen de blog: over (preek)angsten, zingen in een homokroeg en als een pinguïn durven springen. 

Het is al weer een tijdje geleden dat ik voor het eerst voorging en daar een blogje over schreef. Inmiddels is de tweede keer achter de rug en staat er een derde keer op de planning. De tweede keer was een stuk relaxter en leuker om te doen dan de eerste: kennelijk scheelt het in m’n hoofd toch wel om te weten dat ik ‘alleen maar’ door de gemeente beoordeeld word. Hoewel het even slikken is als ik de vaste voorganger zie zitten, komt hij nu kijken hoe de invaller het er vanaf brengt? Wie weet – in ieder geval leverde het een leuk en motiverend gesprek bij de koffie op. Tweede keer voorgaan: check!

Vreemd genoeg zie ik tegen de aankomende dienst weer veel meer op, getuige de (soms best hilarische) nachtmerries die ik er inmiddels al over gehad heb. Het is weer eng, net als kiezen waar ik mijn scriptie over wil schrijven en breder, welke kant ik op wil. Het blijkt eng om ergens voor te gáán zonder rekening te houden met de vraag naar of ik het kan of denk te kunnen gaan leren. Ben ik slim, geduldig, doortastend, vul-maar-in genoeg? Bij elke keuze dreigen die vragen voorop te gaan staan. Terwijl de eerste vraag veel meer moet luiden: waar ligt mijn hart, waar voel ik me geroepen?

Vleugels om te durven – die voelde ik deze zomer in New York, waar ik met mijn vrouw op vakantie was. In die immens grote, altijd drukke stad voelde ik me grappig genoeg als een vis in het water – meestal ben ik juist erg gesteld op rust en stilte. Hier leek alles te kunnen, alles leek mogelijk. Alles was groot: de gebouwen, ons plezier, mijn dromen. Dromen over zingen en dansen op Broadway, of beter nog, zelf een musical regisseren. Dromen over predikante worden in Greenwich Village en daar met Lief, labrador en eventueel kroost wonen. Dromen over hoe het eruit ziet als ik wat minder bang ben en groots durf te dromen.

Dromen en zingen deden we ook bij een van de hoogtepunten van de week: een uitje naar Marie’s Crisis. Alleen al vanwege de naam moest deze kroeg opgezocht worden, maar toen ook nog bleek dat het hier om een homokroeg/pianobar met voorkeur voor Broadway-showtunes ging, werd het bezoek een absolute must. En terecht. Nog nooit heb ik mensen zo mooi, luidkeels en veelstemming showtunes horen zingen in een kroeg. In de reisgids las ik dat hier geregeld Broadwaysterren een nummertje komen zingen en te horen aan de solo’s die af en toe gegeven werden, was dat niet overdreven.

Temidden van zoveel enthousiasme kon ik niet anders dan enthousiast meezingen met de nummers die ik kende. “Put some volume behind it,” knipoogde de man naast mij (die overigens fan-tas-tisch stond te belten van tijd tot tijd – “just move your mouth, they all think you’re doing this”). Laat dat nou net zijn wat ik niet durf: over het algemeen zing ik liever op volume -10 als de kans bestaat dat iemand het zou kunnen horen. Maar de New York-sfeer, het enthousiasme (en de cocktail…?) kregen de overhand, ik zong mee zo hard ik kon en waande me on stage op Broadway. Niks angst. Ik vloog.

Eerder schreef ik al over ‘durven gaan ondanks angst’. Ik wéét het wel, ik weet wel dat die angst erbij hoort en dat ik daar van tijd tot tijd doorheen moet. Maar soms word ik zo ontzettend moe van mezelf en alles waar ik bang voor ben. Dan kan het me niet snel genoeg gaan: als ik een angst één keer overwin, moet het de keren daarna toch exponentieel minder eng worden? “Da’s mooie theorie maar ’t is een ramp in de praktijk,” zou Kinderen voor Kinderen nu heel toepasselijk kunnen zingen.
Doe mij maar die vleugels (permanent met superlijm aan m’n schouderbladen gekleefd alsjeblieft), of de moed van de pinguïn op het plaatje:

Voor nu is het nog niet zo ver, de superlijm kleeft nog niet goed. Een kwestie van geduld, van oefenen misschien? En van accepteren dat die angst er voor nu  nog even bij hoort, samen met het (zo nu en dan) mopperen op die angst.

Zo. Wijze woorden tot slot. Ook een goede afsluiting is belangrijk, volgens de de-titel-komt-als-laatst persoon uit de inleiding. Voor wie meer zin heeft in vermaak dan wijsheid: een filmpje waarmee je kunt vliegen. Door New York.