Moment

Een weiland, bedekt met rijp. Een dichtgevroren sloot. De geur van koffie, het schokken van de wissels en het geluid van mijn typende vingers op het toetsenbord. Het zijn slechts een paar van de dingen die me opvallen als ik even goed om me heen kijk, ruik, luister. Dat doe ik alleen hoogst zelden, want meestal is mijn hoofd heel ergens anders dan ik.

Hoe vaak gebeurt het jou dat je op een gegeven moment denkt: “Hé, waar is het afgelopen uur/de afgelopen dag/de afgelopen week eigenlijk gebleven?” Dat je allerlei dingen op de automatische piloot doet, terwijl je in gedachten met andere dingen bezig bent?
Het gebeurt mij regelmatig. Als ik niet uitkijk, verdwaal ik constant in mijn hoofd. En dat is niet de beste plek om te verdwalen.

“Stress ontstaat wanneer lichaam en geest zich niet op dezelfde plek bevinden,” leerde ik tijdens de training mindfulness van Ester Hasselman die ik afgelopen jaar volgde.  Dus: als ik met mijn gedachten ergens anders ben dan waar ik me op dat moment fysiek bevind, kan er stress ontstaan. Zo bezien zou ik eigenlijk non-stop gestressed moeten zijn. En misschien klopt dat ook wel meer dan ik leuk zou vinden.

Onze geest is net een ongetrainde puppy, leerde Ruby Wax mij in haar hilarische boek Tem je geest (een aanrader!). Het goede nieuws daarbij is dat we onze geest, net als die puppy, kunnen trainen. En dat is een kwestie van oefenen, oefenen, oefenen. Dat is best een klus en ik moet eerlijk bekennen dat ik in eerste instantie vaak onrustiger, ongeduriger en ongeduldiger wordt van mindfulness. Jammer, maar dat hoort er voor mij nu kennelijk eenmaal bij, en volgens mij voor vele anderen ook.

Waarom is dat eigenlijk zo moeilijk, om echt in het moment te zijn en dingen met aandacht te doen? Ik denk dat wij mensen best gemakkelijk af te leiden zijn, en afleiding is er genoeg om ons heen. We multi-tasken ons een slag in de rondte en zijn eigenlijk altijd wel met iets bezig –  tenminste, ik wel. En daarbij komt: zo leuk is het niet altijd, in dat moment. Er zijn vervelende dingen die gebeuren, er zijn allerlei emoties en hup, daar gaan mijn gedachten al weer: overal en nergens heen, alles om maar niet hier te hoeven zijn.

Het probleem daarmee is alleen dat het een hoogst tijdelijke oplossing is, en dat dingen op de lange termijn er lastiger van worden. Je kunt namelijk – surprise, surprise – niet voor dingen weg blijven lopen, al helemaal niet voor je eigen gedachten en emoties. Die halen je in. En dat is geen feest.

The best way out is always through: het klinkt cliché maar ik geloof heilig dat het waar is. Nu moet er natuurlijk een mooi filosofisch, bemoedigend einde volgen, maar dat heb ik niet voor je. Ik heb geen idee hoe je dit goed toe kunt passen, als wegrennen altijd je eerste neiging is. Maar ik heb wel geleerd dat klein beginnen helpt.

Dus klap ik mijn laptop dicht en kijk ik uit het treinraam naar de voorbijrazende weilanden. Ik klem mijn handen om de warme koffiebeker en proef de hete, bittere smaak van de koffie. Het lost niet alles op. Ik weet niet hoe het komende uur, de komende dag, de komende week gaat zijn.  Maar ik weet wel dat het nu, op dit moment, okay is. En dat het opmerken daarvan een goed begin is.