Doe maar, durf maar

Het is al weer een aantal jaren geleden, maar ik zie me daar nog staan: knikkende knieën, trillende handen en rode konen die mijn spanning verraadden, al deed ik nog zo mijn best om rustig en beheerst over te komen. De vijfde klas van de middelbare school, presentatievaardigheden. Nog steeds houd ik niet erg van presentaties geven, maar destijds vond ik het een regelrechte ramp. Ik was niet de enige die moeite had met presenteren, dus werd het thema “presentatieangst” in de klas uitgediept. In de reader die we daarbij doornamen, stonden een boel onzinnige tips – het leek me sterk dat ik er rustiger van zou worden als ik me de hele klas naakt voor zou stellen – maar gelukkig ook mooie citaten. Eentje daarvan was van de Amerikaanse schrijver James Neil Hollingworth, die onder het pseudoniem Ambrose Redmoon schreef. Daar stond het, met grote letters over een heel vel heen: “Courage is not the absence of fear, but rather the judgement that something else is more important than fear.”

Dit citaat werd een soort mantra voor me, tijdens die presentatie maar ook op vele spannende momenten daarna. Hoe langer ik over de tekst nadacht, hoe waardevoller hij voor me werd. Het helpt niet om mijn angst te ontkennen op de momenten dat ik bang ben. De angst is er, en ze wordt alleen maar sterker als ik haar weg probeer te duwen met gedachten als, “je stelt je aan” en “zo erg is het niet, kom op.”

De aanmoediging om – ondanks angst – te gaan, kom ik ook tegen in de EUG (mijn eigen gemeente), wanneer we het lied “Durven gaan” uit de Vrientenmis zingen. De tekst en de melodie weten me elke keer opnieuw te raken. “Pak je stok en wandel, struikel, val, sta op. Bergen worden vlakten, waar zie je tegenop?”
Op weg gaan, ondanks angst en twijfel. Gaan, vallen, en weer opstaan. En dan de knallende aansporing aan het einde: “Doe maar, durf maar, ga en straal!”

Ook die zin, die aansporing, is inmiddels een soort mantra geworden dat ik bij me draag. Letterlijk, op een zilveren armband die ik een tijdje geleden cadeau kreeg van mijn vriendin. Na een flinke dip van een aantal maanden, die het nodige van mij en van ons samen had gevergd, krabbelde ik weer overeind. Met moed, ondanks angst, en met de steun van lieve mensen om me heen. De armband was een mijlpaal en een bemoediging, voor momenten waarop het lastig zou zijn. Natuurlijk zijn die lastige momenten er, natuurlijk is er angst. Maar er is ook moed. “Doe maar – durf maar,” zie ik als ik naar mijn pols kijk. “Ga en straal” voel ik, aan de binnenkant, tegen mijn huid aan.

Moed, dapperheid is niet het wegduwen of het afwezig zijn van angst. Het is de beslissing om door te gaan, ondanks de angst. Omdat je iets groters, iets belangrijkers te doen staat. Iets dat het waard is om de angst voor in een rugzak te stoppen en te gaan doen. Iets dat het waard is om die rugzak voor op te pakken, te durven. Iets dat het waard is om, ondanks die rugzak, te gaan. En misschien kun je die rugzak dan op een gegeven moment neerzetten, achterlaten en voluit stralen.

NB.: Deze tekst verscheen eerder in de WIJS, het maandblad van de EUG.