Écht

Minder snoepen, niet meer roken, meer sporten: je kent het wel, it’s that time of the year. De kerstdagen zijn achter de rug, een nieuw jaar staat voor de deur. Voor veel mensen is dat een reden om, onder het motto ‘nieuwe ronde, nieuwe kansen’, te bedenken wat ze het komende jaar aan zichzelf willen verbeteren.

Met zo’n doel wil het lang niet altijd lukken – dat komt je vast niet onbekend voor. Jelle Hermus van SoChicken heeft ook allang begrepen dat het stellen van een boel doelen voor het nieuwe jaar niet altijd even effectief is. Hij stelt dan ook voor om voor een thema te kiezen in plaats van een doel (kies bijvoorbeeld voor het thema ‘gezondheid’ in plaats van voor ’10 kilo afvallen’ – meer nuttige tips lees je in zijn blog!). Over een thema hoef ik niet lang na te denken: ‘echtheid’ staat met stip op nummer 1.

“Weet je wat er zo stom is aan jou?” vroeg iemand me tijdens mijn eerste studentenjaar in Groningen. Ik wilde al een stuk of tien dingen op gaan noemen, maar het bleek een rhetorische vraag: “Je hebt altijd een masker op, ik kan je nooit peilen.”
Dat trok ik me – achter een beleefde glimlach – erg aan. Het was een schot in de roos, natuurlijk: ik kon (en kan) rustig een ochtend huilen en, wanneer ik de deur uit moet, een washandje over m’n gezicht halen en de rest van de dag doen alsof er niets aan de hand is.

Het is niet altijd gezegd dat de buitenwereld dat niet doorheeft, maar meestal kom ik er wel mee weg. Behalve dan dat het mezelf steeds meer tegen gaat staan.

Zo’n masker dient een hoop doelen. Wat erachter schuilgaat is pijnlijk, ruw, ongepolijst. Lelijk. Niet sociaal wenselijk. Wat erachter schuilgaat kan maar beter stil gehouden worden.
Maar een masker schept ook afstand. Als je niet laat zien hoe je je werkelijk voelt, wordt je daar ook maar zelden in gezien. Dan vind je ook maar zelden (h)erkenning bij een ander, en kun je de ander daar ook weinig van teruggeven.

Echtheid dus, als goed voornemen. Hoe werkt dat? Gooi ik dan m’n ziel en zaligheid maar voor ieders voeten, en hier op deze blog? Dat lijkt me noch haalbaar, noch wenselijk.

Echt is in ieder geval dat ik niet weet hoe dat precies moet, open zijn. Echt is dat ik daar al een paar jaar mee oefen en dat het me steeds beter lukt, maar nog lang niet zoals ik zou willen. Echt is dat er heel veel meezit: een lieve vriendin, lieve vrienden, fijne familie. Een inspirerende studie, een huisje, een huwelijk in het vooruitzicht. Echt is dat ik desondanks soms op de grond zit en niet meer weet hoe het verder moet. Echt is dat ik nog steeds niet weet hoe lang je moet huilen voor je tranen op zijn. Echt is dat ik dacht dat ik dit alleen, zonder hulp kon – maar dat dapper zijn soms ook betekent dat je hulp zoekt waar nodig. Echt is dat ik dat eng vind.
Echt is dat ik zo bang ben voor echtheid dat ik vaak liever mijn mond hou. Maar echt is ook dat ik dat niet langer zo wil.

En misschien, heel misschien, ben ik daar wel niet alleen in. Een van mijn favoriete liedjes Luke Sital-Singh gaat daarover:

I can face it just about
I’d rather hurt than live without
But I will rage and scream and shout
A love, a life, it’s dark and bright
It’s beautiful and it’s alright

To cry your eyes out
Fill your lungs up
We all hurt
We all lie
And nothing stays the same