De roze bruid

Een kerkgemeenschap die je vertelt dat je niet meer welkom bent nu je een vriendin hebt. Door de kerk gesponsorde genezingstherapieën. Exorcismegebeden. Horen dat je een duivelskind bent, dat God jou zó niet lief kan hebben. Dat je naar de hel gaat, en zij door jouw toedoen ook. Het lijken voorbeelden die uit een slechte horrorfilm komen, maar ze speelden zich in mijn eigen of naaste omgeving af. 

MAAR: elk jaar een roze zondag in de kerk. De meerderheid van de onlangs (in)gezegende huwelijken in de gemeente is ‘roze’. Hand in hand met mijn vriendin in de kerk zitten – de kerk waar we dit weekend gaan trouwen. Kerk en homoseksualiteit – het kan alle kanten uit en is daarmee nog altijd een spannende combi.

“Maar hoe zit het dan met de Bijbel – daarin staat toch duidelijk dat je niet homo mag zijn?” Dat klopt – MAAR. Als je kijkt naar de context van de verschillende teksten die bij dit thema vaak worden aangedragen, kun je in ieder geval zeggen dat ze zeker niet allemaal direct op de huidige homoseksuele relaties kunt toepassen.

Over welke teksten praten we dan? De websites van CHJC en HolyFemales geven een kort overzichtje. “Met name uit het zeer algemeen gestelde Leviticus 20 vers 13 moeten we concluderen dat homoseksuele handelingen in de bijbel algemeen veroordeeld worden,” schrijft het CHJC. “Maar dan zijn we er nog niet. Wat moeten we met deze gegevens in onze tijd? Ten eerste mogen we niet uitsluiten dat wij in onze eeuw met een vorm van homoseksualiteit te maken hebben, die in de tijd van de Bijbel nog niet bekend was. De Oud-Oosterse samenleving was sterk gericht op de voortplanting, de verwekking van nageslacht. Mensen trouwden jong en van huis uit, meestal nadat ze door hun ouders aan elkaar waren gekoppeld. In dit opzicht heeft zich binnen onze samenleving een ingrijpende verandering voorgedaan. Wij geven veel meer ruimte aan de persoonlijke ontplooiing van de enkeling. Viel een homoseksuele relatie voor het leven nog geheel buiten het blikveld van de Bijbeltijd, in onze samenleving blijkt die mogelijk te zijn.”

Theologisch-exegetisch zou ik hier nog wel wat dieper in willen duiken, maar een ding is in ieder geval duidelijk (zoals zo vaak): de context doet ertoe. We kúnnen niet teksten uit een wereld van meer dan tweeduizend jaar geleden zonder slag of stoot op onze huidige samenleving plakken. Niemand verwacht tegenwoordig van je dat je geen kleding van gemengde stof draagt (Leviticus 19:19), dat je geen schelpdieren eet (Leviticus 11:10) en dat je na je menstruatie twee duiven naar de priester brengt zodat hij die kan offeren (Leviticus 15:29-30). Of wel? En als deze geboden binnen hun context gelezen moeten worden, waarom zou dat dan niet voor de anderen gelden?

(Zin in meer voorbeelden en een humoristische blog hierover? Kijk dan hier even)

In de Tien Geboden lees ik niets over homoseksualiteit. Jezus hoor ik er niet over spreken. Wat ik wél lees: heb God lief met heel je hart en ziel – dat is het eerste en belangrijkste gebod. Het tweede is daaraan gelijk: heb je naaste lief zoals jezelf (naar Matthëus 22: 36-40).

Wat een onderwerp – ik zou er een boek over kunnen schrijven. Soms heb ik het gevoel een dubbele verantwoording af te moeten leggen: leg maar eens aan gelovigen uit dat je gelovig én lesbisch bent, en aan niet-gelovigen dat je lesbisch én gelovig bent.

Ik ben ontzettend blij en dankbaar dat ik in een kerkgemeente terecht ben gekomen waar mijn lief en ik een zegen over ons huwelijk mogen ontvangen, en ergens ben ik er ook trots op: kijk jongens, zo kan het óók. Niet elke kerk is tegen homo’s – maar dat wordt wel vaak aangenomen. Dat maakt me verdrietig, want het kán ook anders.

Het liefst wil ik ze beiden tegelijkertijd ontkrachten, maar ik merk al bij het schrijven van deze blog hoe lastig dat is: kijk maar naar de intro – is dat niet een enorme cliché bevestiging? Niet elke kerk is homo-vriendelijk, en in gesprekken met studiegenoten zie ik ook hun worsteling: als je nooit anders geleerd hebt dat dat homo-zijn verkeerd is, hoe moet je het dan anders weten? Dan voer je ineens gesprekken met tranen aan beide kanten en dan ben ik blij en dankbaar: als we er zó over kunnen praten, van mens tot mens en hart tot hart, hoeft het gesprek niet in een clash van dogma’s te ontaarden.

“Hebben jij en Isa eigenlijk verkering?” vroeg mijn jongste nichtje mij op een gegeven moment, midden in de winkel van de groenteboer. Ik knikte, zij dacht even na. “Oh… dan ben je lesbisch.” Nog een korte stilte, dan glimlacht ze bemoedigend naar mij. “Dat geeft niet hoor. Iedereen mag zijn zoals ‘ie is!”
Ik moest moeite doen om niet in lachen uit te barsten, en was tegelijkertijd ontroerd door de wijsheid van deze tienjarige. De (kerkelijke) wereld kan nog veel van haar leren.