Een tijd voor alles

Ken je dat verhaal van Winnie de Poeh die vast komt te zitten in het hol van Konijn? Hoe hij ook wiebelt en duwt en hoe zijn vrienden ook trekken: hij komt geen millimeter vooruit. Hij zit klem, muurvast. Zo ongeveer voelde ik mij toen ik ervoor ging zitten om deze blog te schrijven. Niet omdat ik me, zoals Poeh, had volgevreten met honing. Wel omdat ik vorige week schreef over mijn goede voornemen ‘echter’ te willen zijn. En omdat dat een verrekte lastige opgave blijkt. 

Het gaat heel automatisch. Een kort gesprekje:
“Gaat het met je?”
“Ja hoor, prima!” terwijl ik best weet dat ze aan m’n ogen kan zien dat het niet gaat.
Vrolijk geklets op m’n werk terwijl ik mezelf van een afstandje bekijk: wie is dat kwetterende meisje?
Een blog die maar niet van de grond wil komen omdat ik ‘in deze stemming toch niets leuks te vertellen heb’. Niet dat het altijd alleen maar blij hoeft, maar een positieve afsluiter is toch in ieder geval wel prettig.

Ik lach en lieg mijn leven leuker
Omdat ik weet dat iedereen dat doet
Hoe is ’t met jou, met mij is ’t goed
– Acda en de Munnik

Ik stoei: met deze blog, met mezelf en met een zinnetje dat me laatst te binnen schoot. “Voor alles wat gebeurt is er een uur, een tijd voor alles wat er is onder de hemel,” zegt Prediker (3:1). “Een tijd van huilen en een tijd van lachen, een tijd van jammeren en een tijd van dansen” (3:4).
Kortom: alles kent z’n tijd, en alles gaat (weer) voorbij. Een wijs persoon, die Prediker… Maar geloof dat nog maar eens als je er middenin zit.

Als er echt een tijd voor alles is, moet je dat accepteren. Dan moet je de fase waar je op dat moment inzit ook accepteren, met in je achterhoofd het vertrouwen dat ook deze fase weer voorbij gaat. Ga er maar eens aanstaan, als je midden in de dichte mist verdwaald staat te zijn. Als de vertrouwde dingen door de dikke wolken onherkenbaar zijn geworden en je niet meer precies weet waar vooruit en achteruit is.
“De mist trekt wel weer op,” zegt het weerbericht. Dat kun je geloven met je verstand, maar kan je gevoel daar ook bij?

Toch denk ik – met mijn verstand – dat Prediker en de vele andere mensen die ik dit de laatste tijd heb horen zeggen, gelijk hebben. Er is een tijd voor alles, ieder leven kent haar seizoenen. En seizoenen gaan ook weer voorbij, ook als dat midden in de winter soms lastig te geloven is.

Dat kun je accepteren, maar dan ben je er nog niet. Ook een zekere mate van kunnen afwachten en uithouden hoort erbij. Niet het passieve, ‘ik kan er toch niets aan doen’-afwachten, maar het afwachten met geduld en met vertrouwen.
Uiteindelijk blijkt dat voor Winnie de Poeh trouwens ook de oplossing: geduldig afwachten, tot hij vanzelf dun genoeg is om uit het hol te kruipen.

Accepteren dus, en afwachten. En ondertussen nog maar weer een liedje draaien: hoop tegen (beter) weten in.

We know the feeling
Just believe me
It’s nearly morning
Any second now

As sure as the stones that slow your feet down
As sure as the circles turning you round
As sure as the peace that never got found
Any second now

Laat die morgen maar snel komen, of in ieder geval een glimp ervan.